Vrijwilligerswerk, gastgezin en Tihar

Lieve allemaal,
Het heeft even geduurd maar nu neem ik dan echt de tijd om jullie wat te vertellen over mijn ervaringen in Nepal. Mijn vlucht naar Nepal kostte even wat tijd maar eenmaal geland ging de tijd zo snel. Ik werd keurig opgehaald door Amrit en ondanks enige vluchtvertraging vond hij dat ik er snel was. Ook was mijn visum gelukkig goed. Op Kuala Lumpur Airport konden ze hem namelijk moeilijk lezen en begrepen ze hem niet ... Ik werd naar het hotel gebracht en na een douche werd ik weer opgehaald om de Monkey Temple/Swayambhunath te beklimmen. Een tempel die voor mijn gevoel gelijk een typisch beeld van Nepal, zoals je dat op foto's ziet, gaf. Na een lekker hapje eten kon ik rustig slapen, wat maar goed was ook, want ik was niet helemaal fit. Op zaterdag wat rondgelopen door Thamel, uitgerust, en een rondleiding van Ram gekregen. 's Avonds uit eten geweest met Ram en Amrit (beide van de organisatie hier) en Hilde (een Nederlands meisje met wie ik samen in een gastgezin zit en werk op de school). Op zondag eerst geluncht met Hilde waarna ik naar het gastgezin werd gebracht waar zij al een paar maanden zit. Een erg lief gastgezin bestaande uit een moeder (Rama), vader (Bisschop), zus (Adity) en broer (Ousab). Op maandag was mijn eerste dagje op de school. Aangezien Hilde hier al vaker was geweest, moest ze mij maar op sleeptouw nemen. We waren op elkaar aangewezen en moesten samen voor de klas staan, omdat er een docent miste. Het voelde een beetje gek om, zonder rondleiding door de school of me te kunnen voorstellen aan de docenten, wel voor de klas te staan. Geen idee wat hier de normale gang van zaken is, hoe er les wordt gegeven of wat dan ook... De hele week hebben we samen voor de klas gestaan. Dat verliep naar omstandigheden soepel. Maar het voelde, en dat doet het eigenlijk nog steeds, gek dat er zo weinig contact is met de rest, ook al probeer je contact te leggen. Je krijgt ook niks van feedback, dus ik heb ook geen flauw idee hoe ze naar me kijken. Zaterdag hebben we rustig aangedaan en op zondag zijn we naar Bakthapur geweest. Allemaal tempels, maar je mag eigenlijk nooit ergens naar binnen. Daardoor beleef je het wel wat minder naar mijn idee. Je ziet het wel, maar ontdekken doe je het nog niet echt. Daarna nog twee dagen school en toen begon het grote festival Tihar. Op dinsdag was het al de dag van de kraai, maar dit wordt altijd een beetje half gevierd. Er was nog gewoon school en de kinderen kregen die dag hun rapport met uitslag van de examens, die enige tijd eerder waren afgenomen. De docenten zaten buiten aan een tafel. Als een ouder iemand een kind kwam ophalen en deze oudere persoon ondertekende voor ontvangst van het rapport, mocht het kind mee naar huis. Een ouder iemand hoefde dus niet perse een ouder te zijn maar kon ook een broer of zus zijn. Soms vroeg ik me af hoeveel ouder ze waren ... Daarna gingen we met alle docenten thee drinken met zoetigheden erbij. Al die zoetigheden horen bij dit festival, vooral de Sel vond ik erg lekker; een deegring gemaakt van rijstmeel, suiker en boter. Dit was ook de eerste keer dat er wat meer contact was met de docenten. De dag van de kraai was niet zoveel verschillend van andere dagen aangezien hier elke ochtend al de kraaien worden gevoerd. Er werd nu wel tikapoeder over ze heen gegooid om een offer aan ze te brengen. Op woensdag was het de dag van de hond. Toen we ons bed uit rolden, konden we dit van dichtbij mee maken. Er wonen hier twee honden in huis en de hond van de tante en oom en twee nichtjes die hier twee huizen verderop wonen is er ook bijna dagelijks. Er werd gestart met een pad naar de hemel te maken. Één voor één legde iedereen die hier in huis woont, een beetje water op de grond. Daarop werd tikapoeder gestrooid met rijst en bloemblaadjes. Vervolgens stak je een lontje aan, gelegen in een bakje gemaakt van blad, en liep je langs de rest van het pad van bakjes wat nog voor je lag. Dit zorgt ervoor dat, als je overlijdt, je goed terecht komt. Daarna werd een offer aan de honden gebracht. Ze kregen een tika op hun voorhoofd en poten en een garland (bloemenketting) om. Deze bloemenkettingen heb ik de dag ervoor samen met Rama zitten maken. Ze was bijna vergeten ze te kopen dus de avond ervoor gingen we samen op pad om nog even de laatste dingen in te slaan. Dat is hier natuurlijk niet in één supermarkt, maar in veel verschillende winkels. Overal werd wat anders gehaald, altijd met een beetje onderhandelen natuurlijk. Omdat 's ochtends de hond van de buren er ook was, moest er toen nog snel een garland extra worden geregen. Ook aan de straathond beneden werd een offer gebracht. Overdag hebben we geprobeerd zelf sel te maken. Het leek zo makkelijk hoe Rama het in een cirkel in de olie liet glijden, helaas kwam er bij ons meer een oliebolachtig iets uit ... en losse stukjes, haha. 's Avonds werden er vele katoenen bolletjes gedrenkt in olie aangestoken. Deze liggen allemaal in een kleibakje waarvan we de vorige dag de 24 mooiste moesten uitzoeken. Ook was het huis al enkele dagen versierd met duizenden lampjes. Dit was allemaal voor de donderdag. Donderdag stond in het teken van god Laxmi. 's Ochtends ben ik met Hilde vroeg opgestaan om naar de markt te gaan. Ze waren de markt zelfs nog aan het opbouwen en er was geen toerist te bekennen. Erg leuk om te zien. Vandaag konden we ook onze op maat gemaakte jurken ophalen (deze heb ik aan op de foto's op Polarsteps en FB). Aan het einde van de middag hebben we samen met Adity een rangooli gemaakt, een tekening gemaakt van tikapoeder (evt. gemengd met rijst). Dit wordt op de straat gemaakt en vanaf hier worden voetstappen geverfd naar het hart van het huis, de kamer waar alle waardevolle spullen liggen. Het idee is dat god Laxmi je zo komt bezoeken en dat je haar bedankt voor de welvaart. In de rangooli hadden we Ganesha verbeeld, want dat is de belangrijkste god hier in huis. Ik had de eer om de vorm te mogen tekenen :). Daarna hebben we het gezamenlijk ingekleurd. In het midden wordt een oliebakje gezet met lont wat de hele nacht moet branden. We gingen in de avond op stap met Amrit. Alle huizen en winkels waren versierd met bloemen, lichtjes en rangoolis. Erg gaaf om te zien! De volgende dag werd 's ochtends een offer gebracht aan de koe en de stier. Dat wilde ik natuurlijk ook wel zien. Het huis hierachter had een koe en een stier, maar om daar te komen moet je heel erg omlopen. Adity ging met haar nichtje met de scooter, maar als ik er ook nog op tijd wilde zijn, moest ik over de muur klimmen. Dat was immers sneller dan er omheen lopen. Eerst werd een route bedacht waarbij ik uit het raam moest klimmen en springen. Dat vond ik toch iets te gevaarlijk ... een muur met glasscherven er bovenop zag ik niet zo zitten. Uiteindelijk kon ik via het huis van de buren over een muur klimmen en vanaf daar werd me de weg gewezen naar het juiste huis. Gelijk wat goede ochtendgymnastiek gehad! Ik heb de koe en de stier zoetigheden gegeven. De tika kon hier niet echt worden gezet, dus werd er poeder over het hoofd gestrooid. Ook moest er een elastiekje om de staart worden geplaatst, maar dat waren ze vergeten, dus werd dat later nog via via gedaan. 's Middags zijn we gaan winkelen voor broer-zussendag wat op zaterdag is. Van alles moest er worden gekocht voor de broer. Trui, broek, shirt, douchegel, after shave en wat absoluut niet mag ontbreken chocola, gedroogd fruit en noten. Allemaal bij verschillende winkels om overal de beste deal te maken. Zaterdag was het broer-zussendag. We vierden dit bij familie van de nichtjes in een heel groot nieuw huis in Amerikaanse stijl. We mochten meedoen aan het ritueel van een tika zetten. Eerst werd er drie keer een kring van water om ons heen gelegd. Aangezien we met vijf 'zusjes' waren, hielden we elkaar vast, zodat één persoon de kring kon maken, maar we het toch samen deden. Daarna werd een walnoot in één keer kapot gemaakt. Alles stond in het teken van een lang en gelukkig leven aan elkaar geven. Vervolgens konden we één voor één de zeven-kleuren-tika bij de broer zetten, waarna we er ook allemaal één van hem terug kregen. Mijn eerste tika :). Daarna werd aan elkaar een paarse bloemenketting gegeven. Omdat deze bloem niet uitdroogt of maar heel langzaam, geef je zo een lang leven aan elkaar. Er werden groene groentes en yoghurt aan elkaar gegeven om direct op te eten en de broer boog met zijn hoofd naar alle voeten van de zusjes. Voeten zijn hier heel belangrijk! Tot slot werden er cadeautjes aan elkaar gegeven. Wij gaven de broer een bakje met chocolade, noten en gedroogd fruit en we kregen van hem een sjaal. Daarna werd de watercirkel doorbroken en konden we met alle andere families samen eten. De rest van de dag en ook de zondag, toen iedereen nog vrij was maar er geen offers meer hoefden te worden gebracht, werd er eindeloos gekaart met geld. Een kaartspel waar niks van te begrijpen was, dus ik heb me er maar niet aan gewaagd. Zondagmiddag zijn we daarom maar Thamel ingelopen en hebben we onszelf verwend met pizza.
Maandag vertrokken we weer vol goede moed naar de school. Alleen brak Hilde onderweg, toen we net onze fietsen hadden gekregen en die van de stoep af wilden tillen, haar voet. We hebben de hele dag in het ziekenhuis gezeten!
Dinsdag en woensdag ben ik daarom alleen naar de school gegaan. Er zou nu weer meer ritme moeten zijn en een extra docent. Maar dat is er allebei nog steeds niet. Hopelijk vanaf volgende week, al vraag ik het me af. Ik hoop nog steeds te kunnen dansen met de kids, maar daarvoor is eigenlijk iemand nodig, die af en toe wat kan vertalen om ze wat meer uit hun comfort zone te krijgen. Ik ben dus benieuwd hoe het allemaal gaat lopen. Vandaag is het Chhath Festival wat maar door een enkele kaste hier wordt gevierd. Het is wel een nationale vrije dag dus hopelijk kan ik hier vanavond nog wat van meepikken.
Fijne dag allemaal!